Nice hoor, Nicaragua
De reis naar Nicaragua was een bijzondere! We hebben de bus in Playa del Coco gepakt en zijn naar Liberia vertrokken. Vandaar uit konden we de bus nemen naar de grens van Nicaragua (Penos Blanco). Ik had al wel wat gelezen over de chaos en drukte aan de grens, dus we waren voorbereid. Dollars in onze zak! Van fouten leer je tenslotte.
Aangekomen bij grens stond een lange rij om Costa Rica uit te gaan. Dus gewoon aansluiten en geduld hebben. Het ging soepel en snel. Wat ons opviel was schreeuwende locals aan de andere kant van het hek. Roepen zwaaien en druk doen dat je denkt doe ff rustig in die hitte. Wat bleek bij deze mannen kon je geld wisselen. Veel mensen deden dat stonden te onderhandelen door een hek. Bizar om te zien.
 |
| Cambio! |
Goed we hadden onze stempel bij de douane van Costa Rica en moesten toen een stuk lopen naar de grens van Nicaragua. Grappig hoe ze overal weer geld weten te verdienen. Er reden allemaal fietscarretjes rond waar je je bagage op kon leggen.
 |
| lekker lopen in niemandsland |
Toen de douane bij Nicaragua dat ging ietwat chaotischer. Eerst door een soort hek daar word je belaagd door mannetjes die je een formulier aanbieden. Dat formulier moet je invullen en aan de douane beambte geven. Maar we waren gewaarschuwd neem niets aan want daar vragen ze geld voor. Dus we hebben onze negeer act opgezet en gewoon doorlopen. Best diehards deze mensen ze blijven je volgen.
Als je weet dat Nicaragua het armste land van Midden Amerika is heb ik er ook wel weer begrip voor.
Dan bij de douane van Nicaragua....eerst een dollar betalen voor een of andere tax....geen idee! Leuk bedacht in iedergeval. Er liepen veel mensen die van alles wilden verkopen, dus alle alarmbellen aan. Op je tas letten want terwijl je staat te betalen staat er een vrouwtje te bedelen om geld. Toen stonden we in de rij en ik keek omhoog en zag Departure. Huh we gingen er toch in?? We stonden in de verkeerde rij....omlopen naar de andere kant van het gebouw.
En daar ging het ook weer soepel en waren we er doorheen. Toch wel spannend zo'n grensovergang en in Europa zijn we dat niet gewend. Gelukkig weten we nu hoe het werkt.
 |
| Ola Nica's |
Casa P
We werden opgepikt door een chauffeur die ons naar Casa P zou brengen. We vonden de chauffeur redelijk snel en stapte in. Voor Nica begrippen een keurige auto want we zouden nog in hele andere auto's terecht komen. Auto's waarvan je denkt rijdt dit uberhaupt nog en hoe lang??
Onderweg naar Playa Marsalla. Het eerste stuk prima verharde weg en mooie uitzichten op de vele vulkanen van Nicaragua. We werden steeds enthousiaster. Na een half uur gereden te hebben kwamen we op een serieuze dirt road terecht. Zo'n weg waarvan je denkt waar gaat dit heen? Opeens stopt onze chauf bij een klein winkeltje en wijst op de auto voor hem. Dat was zijn collega...lekker belangrijk dacht ik. Ze wachten op elkaar en reden achter elkaar aan met een gangetje van nog geen 10 kmpu. Jezusss dacht ik wat is dit, een weg die nergens toe leid en 2 nica's die achter elkaar aanrijden. Straks stoppen ze ergens en worden we overvallen. Ongelofelijk wat je allemaal kan denken. Vele senarios schoten door mn hoofd. En naast me zit R rustig te slapen!
Maar nee hoor we werden na 1,5 uur rijden keurig afgezet bij Casa P. Een leuk huis 20 mtr van het strand van Playa Marsella. We werden door de host verwelkomt. Wederom een Amerikaan (sorry Dic) die volgens mij niet meer welkom is in the States. Maar goed, aardige kerel en heel makkelijk.
Ietwat te makkelijk kwamen we later achter.
Hij liet ons de kamer zien. Prima geen luxe, maar daar betaalde we ook niet voor. O ja en dit is de badkamer....NEE voor de eerste keer hadden we een shared bathroom. AU dat was ff schakelen, metname voor mij. Want ik had een stelregel voordat we gingen, alles prima maar ik wil geen badkamer delen! Maar ach soms moet je over je grenzen heen!
We besloten om in iedergeval een nacht te blijven omdat het wel iets bijzonders had. Buiten het Casa P en een klein restaurantje aan het strand was er niets!!
Gesetteld in de kamer en shared bathroom liepen we naar het strand. En daar werden we heel happy van. Zo mooi een echt verlaten strand met hoge golven. Zo mooi en puur hadden we ze nog niet gezien.
 |
| Playa Marsalla |
 |
| Sunset @ Playa Marsalla |
Terug bij het huis nodigde de host ons uit voor een pizza night. Leuk waarom niet! Het werd een aparte avond....de pizza was lekker....de biertjes smaakte goed...leuke mensen. Maar de host bleek een vriendin te hebben die van een drankje en een jointje hield. Kort gezegd een aparte vrouw. Ze leek op de vrouwelijke vorm van John Lennon. Die avond had ze 'm behoorlijk geraakt en vertelde me alles over haar leven. En dat was geen normale huis tuin en keuken stuff!! Ik zat te smullen......
De volgende dag liep ze als een uitgekauwde zombie door het huis en zei geen woord. Ik denk dat ze een mega kater had! We zijn nog een paar dagen daar gebleven voordat we naar Granada gingen omdat de plek en de stranden super waren. Veel surfers, dus genoeg te zien op een middagje strand.
Georgeous Granada
Na het strand gingen we het binnenland in naar Granada. Een prachtige koloniale stad die erg spaans aan doet. Mooie gebouwen, kerken en een kathedraal. Wel bloody heet!
Het ligt aan het meer van Nicaragua waar ook de vulkaan Mombacho aan ligt. Klein stukje geschiedenis. De laatste uitbarsting was in 1570 en heeft 365 eilandjes uitgespuugd in het meer van Nicaragua. Mooi stukje natuur, we zijn met een bootje en een gids over het meer gevaren. Op alle eilanden hebben rijke Amerikanen en Nica's hun vakantiehuis gebouwd. Zwaar in contrast met wat je aan armoede in de stad ziet.
 |
| uitzicht op de Vulcano Mombacho |
Als je s-avonds op een terrasje zit wordt je om de 2 minuten aangesproken om iets te kopen. Meestal zijn dit kinderen die weer in opdracht werken van een of andere bad guy of misschien wel hun ouders. Frusterend is dat ze er niet echt veel beter van worden als je iets van hun koopt want de opbrengst gaat niet naar de kinderen. Voel je toch een zeer rijke westeling als je op een terrasje een biertje zit te drinken en op een zwaar budget leeft!
Granada was een prachtige stad om 2 dagen in rond te dwalen en de het pure Nicaragua te zien.
 |
| The streets of Granada |
Terug naar Costa Rica
Dat was een beste trip maar ik denk dat we na deze reis als echte officiele reizigers betittelt kunnen worden. In het totaal 4 verschilende bussen, 1 grensovergang en in het totaal heeft het ons 10 uur reizen en $15 gekost. Wij kunnen trots zijn op onszelf!
De bussen in Nicaragua zijn op zich een belevenis zoals in alle landen waar we zijn geweest, maar dit was het de overtreffende trap. Het zijn nog oudere Amerikaanse schoolbussen dan in Belize en de muziek staat nog harder. Lekker Spaanse chansons. De bus wordt volgepropt met mensen... en dan terwijl de bus staat te wachten op vertrek komen er verkopers. Ze lopen door het gangpad voor zover dat gaat en verkopen eten, drinken, batterijen, afstandsbedieningen en scheermesjes. Je kan het zelf niet verzinnen.
We zitten naast 2 jongens met, met dons haartjes op de kin. Ze kopen allebei een scheermesje en beginnen zich te scheren zonder scheerschuim in de bus en gooien de verpakking uit het raam. Bizar alles ze gooien al het afval uit het raam
Zit ook een oud vrouwtje voor me, ik denk dat ze minimaal 180 was. Ze roept iets tegen de man die op de bus meerijdt, laat ik heb de betaalman noemen. Ik vang op "pollo". En ja hoor we stoppen ergens langs de kant van de weg en de man springt de bus uit om pollo (kip) voor het vrouwtje te halen. Vervelen doe je niet in de bus.
Zodra je op een busstation aankomt wordt je omcirkelt met mannen die je een taxi rit willen aanbieden. NEE kennen ze niet! Ze blijven achter je aan lopen in de hoop dat je je bedenkt. Enige methode is negeren of ze een hand geven, grapje maken en doorlopen. In begin een beetje scary als je om je heen kijkt en je ziet dat je de enige blanke westerling. Maar deze mensen moeten geld verdienen ookal is het maar een beetje. Het zijn echte doorzetters.
Toen we bij de grens aankwamen ging dat allemaal redelijk smooth aan de Nicaragua kant. Maar toen we bij de Costa Rica gens aan kwamen stond daar een fijne rij in de bloedhitte van de zon. We hadden geen keuze dus wachten, t was maar 2 uurtjes. Terwijl we stonden te wachten realiseerde we ons dat we een klein probleempje hadden.
 |
| ff wachten |
En ja hoor de man vraagt: heeft een u een onward ticket. R in z'n beste spaans (moet eerlijk zeggen dat t best goed klonk) gaf zijn i-phone en liet hem de mail zien waar het attached ticket in zat. Maar die konden we niet openen omdat we geen internet hadden. Ik zei m'n mantra: beste meneer de douane beambte we hebben 2 uur in de rij gestaan laat ons gewoon Costa Rica in, we gaan er echt wel weer uit! En R bleef rustig in het spaans de telefoon onder z'n neus drukken.
En ja hoor het lukte....hoeveel dagen wilde we? 15 dagen is prima.....ja we waren we de grens over. We hielden wel ff de adem in.....beetje spanning kan ook geen kwaad.
We waren we terug in Costa Rica! Een paar dagen Playas del Coco en dan hop hop naar de Caribische kust!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten